A fish called ... Ignaas

Komende weken ben ik vooral op buitenlandse missie met 2 congressen/Next week I'm travelling around with 2 conferences ahead of me

1. Conference on The Responsive Community (Aarhus, Denmark).
2. Conference of the COST action on Disaster Ethics (Thessaloniki, Greece)

See you

Gisteren, 10 september 2015, hield de VRT de hele dag de vinger aan de pols over de vluchtelingencrisis. Er was op de middag een levendig debat tussen collega Etienne Vermeersch en mezelf, onder de deskundige moderatie van Lieven Vandenhautte en Ruth Joos.

Wie het debat wil herbekijken, klik hier.

Voor een verslag in de krant De Morgen, klik hier.

Naar aanleiding van de vluchtelingencrisis horen we vaak de volgende uitspraak weerklinken: ‘Ik laat me geen schuldgevoel aanpraten’. Deze zin lijkt stilaan de mantra geworden van al wie ingaat tegen de ‘stroom aan vluchtelingen’. Vaak noemt men zichzelf ook ‘moedig’ omdat men zich ‘niet laat leiden door emoties’. Maar wat is daar nu van aan?

Mijn analyse hierover in De Standaard van 8 september 2015. Klik hier voor de link.
Hieronder de integrale tekst.






Schuldgevoel en moreel besef zijn veel meer dan zomaar emoties. Het zijn afwegingen die zich bevinden op het snijvlak van ratio en moreel aanvoelen. Jezelf een schuldgevoel laten aanpraten, vormt de basisvoorwaarde tot moreel gedrag en het maken van de ‘juiste’ keuzes. Het is de motor van ons handelen, een in wezen zeer positieve drive, zoals ook afgelopen weekend is gebleken. De joodse filosoof Emmanuel Levinas schreef het zo vaak in zijn teksten: ‘de ander verschijnt aan mij als een Gelaat, als iemand die mij aankijkt en een beroep …