Byung-Chul Han, De transparante samenleving, p. 59-60, p. 63

“De huidige crisis in onze tijdservaring is overigens niet de versnelling, maar de versplintering en verstrooiing van de tijd. Een temporale dyschronie laat de tijd richtingloos dwarrelen als een domme optelsom van stukjes en beetjes heden, tot alles uiteenvalt in de atomen van het nu. […] Omdat dus de versnelling op zich het eigenlijke probleem niet is, ligt de oplossing ook niet in de onthaasting. De onthaasting alleen brengt geen maat en ritme en geen geuren terug. Ze verhindert niet de val in de afgrond.”

De tirannie van de intimiteit psychologiseert en personaliseert. Ook de politiek ontkomt er niet aan. Zo worden politici niet meer beoordeeld op hun handelen, maar geldt de algemene interesse vooral de persoon, waardoor zij van de weeromstuit toneel gaan spelen. Kortom, dit verlies aan openbaarheid laat een vacuüm achter dat vervolgens kan worden gevuld met intimiteiten en privébesognes. De publieke ruimte wordt vervangen door de publiek geworden persoon. Zo verwordt het openbare leven tot een etalage en verschrompelt de ruimte voor maatschappelijk handelen”